چنان دل کندم از دنیا که شکلم شکل تنهایست

 ببین مرگ مرا در خویش که مرگ من تماشایست

  مرا در اوج میخواهی تماشا کن تماشا کن

  دروغین بودم از دیروز مرا امروز حاشا کن

  در این دنیا که حتی مرگ نمی گرید به حال ما

  همه از من گریزانند تو هم بگزر از این تنها

  فقط اسمی بجا مانده از آنچه بودم هستم

  دلم چون دفترم خالی قلم خشکیده در دستم

  گره افتاده در کارم.به کار خود  گرفتارم.
 بجز در خود فرو رفتن چه راهی پیش رو دارم.
 رفیقان یک به یک رفتند مرا با خود رها کردند.
 همه خود درد من بودند گمان کردم که همدردند
 
در این تنهایی شب ها چه ها را بر سرم آمده...
....بماند ...نمی گویم