تقدیم به آنشرلی...

گاهی دلم نمی خواست تو را ببینم ،

اما تو در کنارم بودی و نفس هایت یخ روزهایم را باز  می کرد .

گاهی دلم نمی خواست تو را بخوانم ،

 اما تو مثل یک ترانه زیبا بر لبم زندگی می کردی .

من در کنار تو بودم بی آنکه شور و نوایی داشته باشم ،

بی آنکه بدانم تو از خورشید گرمتری ،

بی آنکه بدانم تو از همه شعرهایی که من از بر کرده ام شنیدنی تری .

من در کنار تو بودم ، اما دریغا نمی دانستم کجا هستم .

نمی دانستم از آسمان و زمین چه می خواهم .

هر شب در دیوان حافظ دنبال کسی می گشتم که مرا تا دروازه های قیامت ببرد

. من انگار منتظر بودم که کسی بیاید که قلبش زادگاه همه گلها باشد

 . وقتی به من نگاه می کردی چشمهایم را بستم

. وقتی در جاده های خاطره غزل خواندی ایستادم و خاموش ماندم .

مهربانانه آمدی ، سنگدلانه رفتم . از شکفتن گفتی ، از خزان سرودم

. ناگهان مه همه جا را فرا گرفت .

حرفهایم مرطوب شد و چشمهایت با ابرهای مهاجر رفتند .

شب آمد و چراغها نیامدند ،

ظلمت آمد و چشمهایت نیامدند .

شب در دلم چنان خیمه زد که انگار هزاران سال قصد اقامت دارد .

کاش نی ها از جدایی من و تو حکایت می کردند .

اکنون می خواهم دنیا پنجره ای شود

 و من از قاب آن به افق نگاه کنم و آنقدر دعا بخوانم که تو با نخستین خورشید به خانه ام بیایی .

اکنون دوست دارم باغهای زمین را دوربریزم ،

آنگاه گلهای تازه ای بیافرینم و تقدیم تو کنم.