بچه که بودم
مدام دستم را از دستان نگرانی ˜که مراقبم بود رها می ˜کردم
و آرزویم بود ˜که یک˜بار هم ˜که شده تنها از خیابان زندگی رد شوم .
حالا که دیگر نمی شود بچه بود و فقط می شود عاشق بود از سر بچگی ،
هر چه وسط خیابان زندگی سر به هوا می دوم ،
هیچ ˜کس حاضر نمی شود دستم را بگیرد و
برای لحظه ای حتی مراقبم باشد .



بلاتکلیفم!
مثل کتاب فراموش شده یی
رو نیمکت یه پارک˜ سوت کور
که باد دیوونه
نخونده ورقش می زنه
حالا هدف از زندگی چیه؟

اما صدایی هست که مرا از بچگی جدا میکند.

هدف ما فراتر از اینهاست....