دروغ

                                                                
کاش انسان از ازل دیده به جهان نمی گشود

کاش دیدگانش به زیبائی عادت نمی کرد :

" خوبرویان جهان رحم ندارد دلشان ..."

کاش خدا به جای کوفتن مشتی بر سینه او اناری می کاشت :

" من اناری را می کنم دانه به دل میگویم / کاش این مردم دانه های دلشان پیدا بود "

کاش خدا از برای او چند چیز نمی آفرید :

غرور , عشق , چشم و دروغ

که از غرور ... بر عشق خود چشم نمی بست ... و دروغ نمی گفت !!

تو رفتی

                                             

کاش نمی دیمت و از شراره های بی رحمانه نگاهت نمی سوختم......!!تو رفتی و من حالا می فهمم که ندای خداحافظی تو مدتها قبل از رفتنت بود و من نشنیدم و شاید نخواستم که بشنوم

زندگی...

                                                     

در میان من و تو فاصله هاست گاه می اندیشم می توانی تو به لبخندی این فاصله را بر داری تو توانایی بخشش را داری دستهای تو توانایی آن را دارد که مرا زندگی بخشد چشم های تو به من می بخشد شور و عشق و مستی و تو چون مصرع شعری زیبا سطر بر جسته ای از زندگی من هستی بهار حضور توست و تو سبزی که من این گونه سبز می خواهمت

پاییز

باز پائیز است ....

باز این دل از غمی دیرینه لبریز است

باز میلرزد به خود سر شاخه های بید سرگردان

باز میریزد فرو بر چهره ام باران

باز رنجورم خداوندا پریشانم

باز میبینم که بی تابانه گریانم


باز پائیز است

باز این دنیا غم انگیز است

باز پائیز است وهنگام جدائیها


باز پائیز است و مرگ آشنائیها

هیچ...

گمان می کردم اگر نباشی میمیرم

دلم پیش دلت گیر کرده بود

تو رفته ای و من هنوز زنده ام

نه تو واقعی بودی

و نه من دروغین نبودم

و این میان افسوس از دلی که نباخته بودیم...

معادله مان دو مجهول داشت

           طرح لبهای تو

                          و چشمان من

                                                  و هر دو

                                                                                                                                       ماهرانه

                                                                                            دروغ می گفتند.......

با هم بودن را همراهم باش
                بی تو بودن را خواهم آموخت....
 
                                                                        

 

لحظه دیدار نزدیک است

                   باز من دیوانه ام مستم

 باز می لرزد ، دستم

                   باز گویی در جهان دیگری هستم

     آی نخراشیبی به غفلت گونه ام را تیغ

     آی نپریشی صفای زلفکم را دست

 آبرویم را نریزی دل

             ای نخورده مست

                             لحظه دیدار نزدیک است

راز خلقت...

 

خداوندا پریشانم .....    نمیدانم چه می جویم نمی دانم چه می خواهم .... پس از این سالهای زیستن آخر هدف از زیستن را هم نمی دانم...... مراد من از این شکوه . ترددهای بی چون و چرای صبحگاه و شامگاهی نیست ولی آخر چرا بر من نگاهت گاهگاهی نیست .......مرا آخر از این انسان شدن دانی گناهی نیست در این دنیا دلم بر دل ببستن های خود بستم مگر قصدت از این خلقت دگر پس چیست؟ شکست ما در این بازی اگر نامش عروسک

بوسه

"آخر به کجایی تو؟"
پرسید و ندانستم
با این همه دلتنگی
درطرح نمی گنجم!
هربار قلم رقصید
از سایه خود ترسید
یک نقش و همه خالی
درگوشه تنهایی
از بوسه و صد بوسه
یک لحظه به خود لرزید
ترسید ودلش ترسید
یک شب زشبی شاید
بی بوسه تو یکبار
درخواب بماند خواب

آغوش...

آن شب که دلم لرزید
گفتی به کنارم باش
و از آینه چشمم نقشی به خیال انداز
تو ماندی و من ماندم تا صبح در آغوشت
یکبار گشودم چشم
دیدم همه جا بی تو
بی خود شده ام با تو
آخر چه بگویم من ؟
این را که دلم ترسید ؟
دیدی ز خیال تو
نقشی ز قلم لرزید!

خدا....

اسرار خدا لایق هر بی سرو پا نیست      هر باسروپا لایق اسرار خدا نیست

  اینقدر گفتید عکس اینم ...زود ببین میخوام بر دارمش..