چه دردی است در میان جمع بودن

ولی درگوشه ای تنها نشستن

برای دیگران چون کوه بودن

ولی در چشم خود آرام شکستن

برای هر لبی شعری سرودن

ولی لبهای خود همواره بستن

 به رسم دوستی دستی فشردن

ولی با هر سخن قلبی شکستن

به نزد عاشقان چون سنگ خاموش

ولی در بطن خود غوغا نشستن

به غربت دوستان بر خاک سپردن

ولی در دل امید به خانه بستن

به من هر دم نوای دل زند بانگ

چه خوش باشد از این غمخانه رستن

به نزد عاشقان چون سنگ خاموش

ولی در بطن خود غوغا نشستن

 به غربت دوستان بر خاک سپردن

ولی در دل امید به خانه بستن

به من هر دم نوای دل زند بانگ

چه خوش باشد از این غمخانه رستن

این شعرو هم آقا مانی در خواست کرده بود...

به دیواره ی دل
در قاب طلائی
تصویر تو را نصب کرده ام
اگر میخ خاطره ها نباشد
قاب عمرم می افتد
و سکوت پر احساس بدون هراسم می شکند
ای ستون استوار همه امیدهایم
دستهای لرزان پر از احساسم را
به سوی درخت پرثمر الطافت دراز می کنم
به امید آنکه
بی بهره برنگردند
و با جفائی دیگر
میخ خاطرات خوبمان را
از دیوار دل برنگیری
که چه سخت است شنیدن
صدای شکستن قاب خاطره ات

کسی گوئی مرا می خواند
کسی انگار به من گفت : بر می گردم و تا بودن می مانم
کسی ظاهراّ در گوشم قصه ائی گفت
و من بی دلیل ماندم.

کسی در من اشکی ریخت
گونه ام خیس شد
دیده ام دوید.

کسی گوئی مرا می خواند
اسمم نمی داند اما گفت : بر می گردم.

به انتظار ماندم
اما هرگز شعله ات روشن نشد
برگشتم
و تــــــو همه رفتی
رفتی تا با زبان دیگران
قصه های کوچه و بازار
بودن را
ماندن را
بی رنگ کنی.

و من ٫ رفتم
کسی گوئی مرا می خواند.

خدایا عاشقان را با غم عشق آشنا کن
 ز غمهای دگر غیر از غم عشقت رها کن
تو خود گفتی که در قلب شکسته خانه داری
 شکسته قلب من جانا بعهد خود وفا کن
 خدایا بی پناهم ز تو جز تو نخواهم
 اگر عشقت گناه است ببین غرق گناهم
دو دست دعا فرا برده ام بسوی آسمانها
 که تا پر کشم به بال غمت رها در کهکشانها
 چونیلوفر عاشقانه من میپیچم بپای تو
که سر تا پا بشکفد گل ز هر بندم در هوای تو
بدست یاری اگر که نگیری تو دست دلم را دگر که بگیرد
 به آه و زاری اگر نپذیری شکست دلم را دگر که پذیرد







همه از وبلاگ تعریف میکنن ...اما هیچکسی نمی خواهد کمک کند؟؟؟

معشوق من بگشوده در روی گدای خانه اش ،
 تا سر کشم من جرعه ای از ساغر و پیمانه اش

بیدل و خسته در این شهر ام و دلداری نیست

                                                         غم دل با که توان گفت که غمخواری نیست

شب به بالین من خسته به غیر از غم دوست

                                                                از آشنایان کهن یار و پرستاری نیست

اینم عکس مسافرت پارسال که دوست خوبم آقا پویان زحمتشو کشیدن

ودر این عصر غروب 

از موجا موج رنج 

       تا مرز ممتد بیهودگی 

                             واتلاف گریز

 شاید!  رهاراهی ست 

                    پشت تلاقی                                     

                                  آسمان و اقیانوس

زیبایت نتوان ساخت

با واژه‌های خرد

آری ..

 کلمات کفایت نمی‌کنند

*****

مهربان ...

بی جدال جمله‌ها شعر می‌شوی

                              در فرش زمان

و گلویت که بی صدا

                      بغض هزار اندوه را ترانه می‌شود

*******

سرود می‌کنی ستاره را

               و این سماجت ساحل دستانت

                                که دریا را آغوش می‌شود

****

با کلید کدام درد

                   به فتح دروازه‌‌های انسان رسیده‌ای

دلم گرفته

این روزها عجیب دلم گرفته است
دیگر پرواز پرستوها برایم زیبا نیست

دیگر دستم پرده آویخته شده از پنجره را

لمس نمی کند و کنار نمی زند

چقدر از خودم خسته ام

چرا که دیگر حتی چشمانم

مسیر نگاه اش را برای چیدن ستاره

به سوی آسمان پرواز نمی دهد

و من، آری عجیب دلم گرفته...

اگه می موند باید به گذشته ای نگاه می کرد
 که از اون فراری بود،
 گذشته ای که همه آرزو های اون رو نابود کرده بود،
 صدای ناامیدی تو گوشش آواز هرگز رو با صدای بلند تکرار میکرد:

من تمنا کردم

              که تو با من باشی

تو به من گفتی:

               - هرگز

                          هرگز

 پاسخی سخت و درشت

و مرا غصه این

                 هرگز

                       کشت.

و مرا غصه این هرگز کشت 
                                   و مرا غصه این هرگز کشت...


ماکه رفتیم یا حق...

الا  یا  ایها  الساقی  ادر  کاسا  و  ناول ها                    که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها

چطور می تونست اون دل ها و اون زمزمه ها رو بکشه: که عشق آسان نمود اول ولی...

نمی تونست... نمی تونست نقاشی رو کامل کنه، چشم هاش رو بست...باز هم همون زمزمه ها:

کمتر از ذره نه ی، پست مشو، مهر بورز                    تا  به  خلوتگه  خورشید  رسی   چرخ زنان

بوم نقاشی منتظر قلم مو بود، اما فکری که بتونه قلم مو رو به حرکت در بیاره، دیگه اون رو نمی دید:

 کمتر از ذره نه ی، کمتر از ذره نه ی ...پست مشو، مهر بورز، مهر بورز...تا به خلوتگه خورشید رسی چرخ زنان...

محبت رو نمی تونست فراموش کنه، این اتنخابی بود که از قبل کرده بود، از همون روز اول:

آسمان    با ر   امانت    نتوانست    کشید                     قرعه    کار    به   نام    من   دیوانه   زدند

بالاخره دستاش جرات پیدا کردند و قلم چرخید و بوم را رنگارنگ کرد..
آری پاییز به روی بوم آمد...

کاش چون پاییز بودم ...

کاش چون پاییز خاموش و ملال انگیز بودم
برگهای آرزوهایم یکایک زرد میشد
آفتاب دیدگانم سرد میشد
آسمان سینه ام پر درد می شد
ناگهان طوفان اندوهی به جانم چنگ میزد
اشکهایم همچو باران
دامنم را رنگ می زد
آه... چه زیبا بود اگر پاییز بودم

همین دوستم میگه..

هیچ وقت گریه نکن... چون هیچکس لیاقت اشکهای تو رو نداره.
اگر هم لیاقت اشکاتو داشته باشه؟؟
طاقت دیدن اشکهاتو نداره.!!!!!


شما باور میکنید؟؟؟؟